Airedale terrier

Pochodzenie: Wielka Brytania Wielkość: do 60 cm. Waga: 20 kg Sierść: Ostre, twarde włosy tworzące gęstą okrywę Umaszczenie: czarne podpalane, czaprakowe Grupa FCI: Teriery \   Według "encyklopedii Psów Hutchinsona" rasa ta przez długi czas była wysoko ceniona przez armie  krajów europejskich i azjatyckich, ponieważ łatwo się uczy, a raz wyszkolona wykazyje wielką determinację i poświęcenie oraz niemal ludzką inteligencję.Używane są do polowania na większą zwierzynę, w Afryce, Indiach , Kanadzie oraz USA. Airedale to psy o charakterystycznej długiej głowie, która została osiągnięta w wyniku dość trudnej hodowli. Te teriery posiadają proste nogi o dość grubej konstrukcji. Kształt budowy jego ciała jest o nieco kwadratowych rysach. Jego grzbiet jest dość krótki, lecz kosztem tego posiada długą szyję. Jego budowa jest mocna, jednak nie jest przy tym szeroki. Zaraz obok charakterystycznej długiej głowy Airedale posiadają długi, prosty ogon. Jest wysoko osadzony i dumnie noszony w pozycji pionowej. Teriery te poruszają się w dość specyficzny sposób – jakby wyrzucały na przód swoje równoległe kończyny. Na podłużnej głowie znajdują się dość małe, kształtem przypominające trójkąty uszy. Oczy również są stosunkowo małe, ciemnego koloru. Pokrycie Airedali to dość szorstkie włosie, na które składa się nieco miększy podszerstek i górna okrywa która jest bardziej twarda. Jeśli chodzi o barwę teriery występują w odmianie czarno-czerwonej bądź szaro-płowej. Ciemniejsza barwa pokrywa grzbiet, boki szyi i boki tułowia Jako jedna z pierwszych ras została wybrana do pracy w policji w Niemczech i Anglii. Zwierzęta szkolone w zakresie obrończym są nie do pobicia w swojej wadze. Dojrzałe Airedale, zachowują się z pełną godności rezerwą zarówno w stosunku do obcych jak i przedstawicieli swojego gatunku. http://4lapy.info/AIREDALETERRIER_rasa_4.html Zachowanie i charakter Psa tej rasy cechuje łatwość uczenia się, duża inteligencja oraz wrodzone zamiłowanie do wody, umiejętność pływania, a nawet nurkowania. Ma wesołe usposobienie, zawsze skory do zabawy. Jest dobrym stróżem i obrońcą. Wymagana konsekwencja we wprowadzaniu nawyków żywieniowych – dorosłe psy często mają niepohamowany apetyt i zjadają drobne przedmioty znalezione na spacerze.     Użytkowość Początkowo wykorzystywany podczas polowań na wydry, lecz dzięki swojej wszechstronności sprawdza się w różnych dziedzinach myślistwa.  Przy swoim dużym wzroście nie może być jednak norowcem. Podczas obu wojen światowych pracował jako pies sanitarny i łącznościowy, teraz często używany w policji. Z racji spokojnego usposobienia (odziedziczonego prawdopodobnie po Collie) szkoli się je na przewodników dla niewidomych. Oprócz tego airedale terriery doskonale sprawdzają się w psich sportach, wymagających dużej zwinności i posłuszeństwa. Zaliczane do psów obronnych.   http://pl.wikipedia.org/wiki/Airedale_terrier Wygląd Airedale to psy o charakterystycznej długiej głowie, która została osiągnięta w wyniku dość trudnej hodowli.  Te teriery posiadają proste nogi o dość grubej konstrukcji. Kształt budowy jego ciała jest o nieco  kwadratowych rysach. Jego grzbiet jest dość krótki, lecz kosztem tego posiada długą szyję.  Jego budowa jest mocna, jednak nie jest przy tym szeroki.  Zaraz obok charakterystycznej długiej głowyAiredale posiadają długi, prosty ogon.  Jest wysoko osadzony i dumnie noszony w pozycji pionowej.  Teriery te poruszają się w dość specyficzny sposób – jakby wyrzucały na przód swoje równoległe kończyny. Na podłużnej głowie znajdują się dość małe, kształtem przypominające trójkąty uszy.  Oczy również są stosunkowo małe, ciemnego koloru. Pokrycie Airedali to dość szorstkie włosie, na które składa się nieco miększy podszerstek i górna okrywa która jest bardziej twarda. Jeśli chodzi o barwę  teriery występują w odmianie czarno-czerwonej bądź szaro-płowej. Ciemniejsza barwa pokrywa grzbiet,  boki szyi i boki tułowia . Zdrowie i pielęgnacja Psy te nie gubią włosów, jednak potrzebują regularnego trymowania. Airedale terier posiada specyficzną sierść,  która wymaga odpowiedniej pielęgnacji. Ze względu na jej właściwości, sierść nie linieje. Zabiegi pielęgnacyjne możemy wykonać asami w domu bądź udać się do specjalistycznego salonu kosmetycznego dla psów. Sierść rośnie dość szybko, osiągając długość około 10 cm, jednak nie poddawana zabiegompielęgnacyjnym z upływem czasu  staje się matowa. Gdy psy osiągają wiek mniej więcej roku, sierść ta zmienia kolor, by przyspieszyć ten proces psy poddaje się zabiegowi trymowania (inaczej skubania). Trymowanie należy powtarzać mniej więcej co kwartał. W przypadku psów biorących udział w wystawach zabieg ten należy potarzać częściej.  Prócz przycinania sierści, należy pamiętać o czesaniu – w czym pomoże  nam odpowiednio dostosowana szczotka bądź grzebień . Teriery te należy również kąpać,  zazwyczaj dwa  razy do roku, używając odpowiedniego szampony oraz odżywki dostosowanej do psów posiadających  szorstkie włosie. Z mniejszych, lecz równie ważnych zabiegów to czyszczenie uszu, oraz obcinanie pazurów,  o których nie powinniśmy zapominać. Dla kogo Airedale Terrier? Wiele osób posiadających psy tej rasy, może potwierdzić, że nadają się zarówno do mieszkania usytuowanego w mieście jak i do dużego domu. Mimo iż są to dość duże  gabarytowo psy, nie ma z nimi wielu problemów i są łatwe w utrzymaniu w porównaniu  nawet do niektórych przedstawicieli psów które są o wiele mniejsze. Nawet w małym mieszkaniu,  nie zajmują wiele miejsca – ponieważ w większości przebywają w swoim wyznaczonym miejscu. Są niezwykle spokojne. Psy te dopiero w terenie ukazują swoją niezwykłą żywiołowość, a więc w przypadku mieszkania w bloku – należy zapewniać im spacery i zabawy w plenerze.  Nawet bardzo przywiązane do właściciela pochłonięte zabawą potrafią o nim zapomnieć.  Airedale nie są przeciwnie nastawione do innych psów, jednak gdy zostanie zaatakowany  odwdzięcza się tym samym, ponieważ potrafi doskonale walczyć. Na ogół jest to bardzo spokojny pies http://zwierzetadomowe.com/psy/rasy-psow/a-c/airedale-terrier/

AINU DOG

Ainu znane są ze swojej siły i początkowo używane były jako psy pociągowe, natomiast dzisiaj używane są do polowania i stróżowania ze względu na swoją wyjątkową odwagę. Jest to czysty i dobrze wychowany pies, gotowy do ostrzegania swojego Pana przed niebezpieczeństwem.
 




http://4lapy.info/AINUDOG_rasa_3.html

Wysokość: 46-56 cm
Waga: 20-30 kg
Długość życia: 11-13 lat

Mają silnie zbudowaną szyję z podgardłem. Głęboka klatka piersiowa. Jest bardzo impulsywny i szybki. Ma bardzo delikatny i lekki chód. Ogon zawinięty jak u szpitzów.


Umaszczenie:

Umaszczenie dla tego psa powinno być wilcze: szare, brązowe, czerwone, białe lub w kolorze soli i pieprzu.



Charakterystyka:

Ten odważny, pewny siebie, bardzo czujny pies jest pojętny, łagodny oraz bardzo przywiązany do właściciela. Psy te maja doskonałą orientacje w terenie i należy je pod tym kątem szkolić. Pies ten pochodzi z Japonii. Jest przeznaczony do psich zaprzęgów, jest on również używany jako pies myśliwski, strażnik a dziś głownie jakoś towarzysz człowieka. Jest bardzo uparty ale bardzo delikatny jeżeli chodzi o jego ludzkich opiekunów. Doskonały z dziećmi jeżeli od małego był z nimi hodowany. Nie powinien swobodnie biegać wraz z innymi psami czy zwierzętami.

Pielęgnacja: 

Nie powinien być kąpany zbyt często. Należy często szczotkować jego sierść ale być przy tym bardzo delikatnym by jej nie wyszarpać. Psom tym często robią się kołtuny.

 http://www.netscype.pl/article/zwierz%C4%99ta/ainu-dog-co-to-jest.htm

AFGAN HOUND; CHART AFGAŃSKI

Historia tej rasy sięga starożytności, według przekazów Noe na swoją Arkę miał wziąć właśnie Afgana. Ponieważ występowało kilka odmian długowłosych, w zimnym, górskim klimacie z konieczności selekcjonowano do hodowli tylko te z najgrubszą sierścią, w końcu tworząc Afgana. Rasa upowszechniła się na terenach przygranicznych Afganistanu, pomagając pasterzom i mysliwym.
Sterczący ogon z zawiniętym końcem służył jako drogowskaz a wysoko osadzone kości biodrowe umożliwiały zwinne i nadwyraz szybkie poruszanie się w górskim terenie. Początkowo sprzedaż tego narodowego psa obcokrajowcom była zabroniona,zaś pierwsze okazy pojawiły się w USA i Europie na początku XX w. Afgan jest nie tylko efektownym psem wystawowym lecz uczestniczy też w wyścigach chartów na całym świecie. Ze względu na wysokie wymagania pielęgnacyjne, ruchowe oraz wielkość, rzadko można je spotkać jako psy do towarzystwa.
 
http://4lapy.info/AFGANHOUND;CHARTAFGA%C5%83SKI_rasa_2.html

WYGLĄD:
 

Chart Afgański odznacza się jedwabistym i długim futrem, które powinno być często szczotkowane, a raz na miesiąc myte szamponem. Szeroko rozstawione kości, umożliwiają Afganom szybkie zwroty w pogoni i harmonijne, płynne susy- nawet po terenie skalistym. Ogólnie charty te mają wysoki, mocny tułów, wydłużony pysk z charakterystycznym „czubem” włosów na głowie i noszony elegancko ogon. Chód Afgana jest gładki i sprężysty, po prostu arystokratyczny.

 

 HISTORIA:

 

Chart Afgański jest uważany za najstarszą rasę psa domowego. Według biblijnej opowieści, Noe, zabrał na swą arkę parę Afganów. Charta można oglądać na pochodzących z VI w. p.n.e. tkaninach, odnalezionych w Grecji, oraz na liczących około czterech tysięcy lat rysunkach, które odkryto na ścianach jaskiń w północno-zachodnim Afganistanie. Nawet egipski papirus z IV w. p.n.e. zawiera wzmiankę o tej rasie.

Nie wiadomo, czy Chart Afgański jest przodkiem wszystkich psów typu „greyhound”, czy też sam pochodzi od greyhound'a czyli Charta Angielskiego. Nic nie wiadomo, również o historii Afgana, w okresie między starożytnym Egiptem - skąd zgodnie wywodzi się jego rodowód, a momentem pojawienia się w Afganistanie, którego surowy klimat wpłynął na wykształcenie u tej odmiany Charta szaty o długim i jedwabistym włosie. Według niektórych znawców Chart Afgański został przywieziony do Afganistanu z Bliskiego Wschodu, przez kupców. Powszechna jest również teoria, że Afgan w którymś momencie rozwoju, został sparzony z Chartem Perskim Saluki - pustynnym psem myśliwskim, uważanym przez niektórych za najstarszego psa domowego.

Chart Afgański jest psem myśliwskich. W Afganistanie jest ceniony przez nomadów* za umiejętność wyszukania jelenia, wilka, dzikiej kozy, czy innego zwierzęcia, zamieszkującego na danym terenie. Wielkimi atutami Afgana na polowaniu są bystry wzrok i szybkość. Węch ma raczej słaby. W czasie polowania, myśliwi podążają za wysoko uniesionym ogonem Charta, zwinnie przedzierającego się przez zarośla. Chart afgański jest również używany do pilnowania stad owiec i wykorzystywany w służbie pogranicznej przy patrolowaniu granic Afganistanu.

Nazwa rasy pochodzi od nazwy kraju, z którego do Europy trafiły pierwsze okazy- Afganistanu. W roku 1907 Charta Afgańskiego sprowadził do Europy angielski kapitan John Barff. Zardin, bo tak wabił się pies Barffa, był pierwszym okazem Afgana, który został pokazany w Europie na wystawie psów. Zardin posłużył również jako model do opracowania wzorca rasy. W latach 20. naszego wieku Charty Afgańskie były bardzo popularnymi psami wystawowymi. W roku 1926 założony został Klub Charta Afgańskiego,  Afgan stał się bardzo modny w Ameryce, został uznany przez angielski Kennel Club, a następnie zatwierdzony w 1948.

W roku 1957 pies rasy Chart Afgański zdobył prestiżową nagrodę Best in Show ("Najlepszy Pies Wystawy") na Westminster Dog Show, co przyczyniło się do zwiększenia popularności tej pięknej rasy. Wzrost zainteresowania Chartem Afgańskim przypadł na okres młodzieżowej subkultury lat 60. Afgan stał się wówczas modnym dodatkiem dla ludzi, którzy niestety rzadko rozumieli jego naturę czy potrzeby - liczył się dla nich tylko jego jakże majestatyczny wygląd.

TEMPERAMENT:

Afgan kocha komfort i bez trudu wyszuka sobie najwygodniejszy fotel w mieszkaniu, na swoje legowisko. Potrzebuje dużo miłości. Lubi być obdarzony wylewnymi uczuciami i jest wprost zachwycony, gdy poświęca mu się dużo uwagi. W stosunku do obcych, potrafi odnosić się jednak z pewną rezerwą. Niektóre osobniki mogą być wręcz nieśmiałe.

Afgan często sprawia wrażenie melancholijnie, tajemniczo zapatrzonego w dal, pochłoniętego własnymi myślami, co w połączeniu z jego niezależnym i zwariowanym charakterem, często kończy się gwałtownym, zupełnie nieoczekiwanym zrywem w pogoni za lecącym motylem, czy spadającym liściem. 

PROBLEMY ZDROWOTNE:

Charty narażone są na kilka problemów zdrowotnych takich jak - zaćma, martwicze uszkodzenie rdzenia kręgowego, niedokrwistość serca.

PIELĘGNACJA:

Sierść Charta Afgańskiego wymaga specjalnej troski. Dorosłe osobniki należy szczotkować, co 2-3 dni - szczególną uwagę należy poświęcić uszom i ich okolicom, oraz raz na miesiąc myć szamponem.

IDEALNY DOM:

Charty Afgańskie są przyjazne w stosunku do dzieci. Nie przepadają jednak za małymi zwierzątkami. Afgany są ciche w domu, jednak potrzebują przestrzeni, aby się wybiegać.

AKTYWNOŚĆ:

Tak jak wspomniałam - ciche w domu, ale czynne i żwawe na świeżym powietrzu, uwielbiające zabawy w ruchu.

WYCHOWANIE:

Afganowi trzeba wyraźnie uświadomić, gdzie jest jego miejsce w relacji pan - pies, gdyż w innym przypadku, jak na prawdziwego króla psiej rodziny przystało, postara się zapanować nad otoczeniem. Tresura musi być jednak łagodna i stonowana, ze względu na dużą inteligencję i wrażliwość tej rasy. 

 

http://psia-rada.blogspot.co.uk/2012/08/rasy-psow-chart-afganski-afghan-hound.html

RASY PSÓW Affenpinczer(TERRIER MAŁPI)

                   Affenpinczer(TERRIER MAŁPI) to najmniejszy z pinczerów - maksymalnie do 28 cm wysokości w łopatkach, nazwę zawdzięcza podobnej do małpiej mordce. Pełen temperamentu może być hałaśliwy. Futerko ma najczęściej żółte, czarno cieniowane. Chód ma charakterystyczny - drepczący, z powodu sztywnych tylnych łap.

 Ten miniaturowy piesek istnieje od ponad 300 lat, nie ma możliwości określić jego dokładnego pochodzenie, aczkolwiek malowidła z siedemnastego wieku przedstawiają go niemal w identycznej formie jak dzisiaj. Bez względu na pochodzenie czy też nazwę w rodowodzie Affenpinczery zyskały sobie miano "małpich pinczerów", ze względu na krótki zadarty nos, przycięte uszy, czujne okrągłe oczy, szczeciniaste brwi, krzaczaste wąsy i brodę.
Pomimo niewielkich rozmiarów jest to piesek o temperamencie teriera, czujny, odważny i silny. Nie jest to zbyt wymagająca rasa, wystarczy regularne szczotkowanie i wygładzanie aby pies wyglądał schludnie.

 

Opis ogólny :

Inteligentny

Psy tej rasy mają niezwykły talent - potrafią uspokoić, ale i rozśmieszyć swego właściciela. Ich mimika i zachowania są tak pełne wyrazu i tak różnorodne, że wprost nie sposób się w towarzystwie affenpinczera nudzić! Oprócz tego są to psy niezmiernie inteligentne - szybko poznają drogi codziennych spacerów i zapamiętują wszystkie nowości. Im bardziej małpi pinczer będzie się czuł kochany i akceptowany, tym bardziej będzie się czul pewnie i chętniej zademonstruje wszystkie swe niecodzienne zdolności. Należy wiele doń mówić i zachowywać się jednoznacznie - przecież te same słowa mogą mieć różne znaczenie, którego pies nie zrozumie... Traktowany tak pies szybko poczuje się pewnie i nie będzie okazywał strachu. Ale uwaga! Ten mały urwis jest sprytny i wykorzysta swój niecodzienny umysł by okręcić sobie właściciela wokół palca! Chcąc dostać smakołyk sprytny łobuziak potrafi w jednej chwili zmienić się w zagłodzonego żebraka, patrzącego wymownie bez słów smutnymi oczami. Biada temu, kto da się nabrać na gierki małpiego pinczera!
Affenpinczer jest najszczęśliwszy w bezpośredniej bliskości swego pana czy pani, co chętnie pokazuje. Ten wierny i oddany przyjaciel zawsze stara się zwrócić na siebie uwagę właściciela, i czyni tak przez całe swe życie, demonstrując swe uczucia.

Wymagający

Z drugiej strony mały małpi pinczer stawia swemu panu czy pani wysokie wymagania. Na dodatek jest zazdrosny, nie toleruje przekomarzania się i drażnienia go, i chciałby ciągle znajdować się w centrum uwagi całej rodziny. Oznaczać to może duże kłopoty z wprowadzeniem do domu innego zwierzaka, choćby świnki morskiej czy papużki. Oczywiście, można go do tego przekonać, ale nie będzie to łatwe, gdyż ten niecodzienny czworonóg ma dość niepokorny charakter.

Nieustraszony

Mały trzpiot nie wie, co to strach i na dodatek dysponuje potężnym głosem. Zauważy natychmiast każdego intruza wchodzącego na jego teren i niechybnie go oszczeka. Jeśli ktoś zadzwoni do drzwi, pinczer małpi rzuca się do nich z jazgotem, bez lęku i nie bacząc na okoliczności. Nie pozwoli nikomu na zakłócenie swego codziennego spokoju, a choć jest odważny i dość stanowczy, to nie należy do psów szukających zwady. Nie pozwoli nikomu dmuchać sobie w kaszę, ale gdy traktować go z szacunkiem jest uprzejmy i miły.

Pies i dziecko

Ze względu na swój dość egocentryczny charakter i przywiązanie do właściciela , pinczer małpi niezbyt chętnie wita obce dzieci na swoim terenie. Jest bardzo zazdrosny i nie cierpi, gdy ktoś próbuje go drażnić. Jeśli dzieci są mu znane i nie droczą się z nim, to chętnie będzie się z nimi bawił.

Należy:

Nauczyć go dobrych manier
Zaufać inteligencji psa
Być wobec psa stanowczym, ale nie tyranizować go.
Odpowiadać serdecznością na jego przywiązanie.
Nie wolno:
Dać okręcić się wokół palca
Pozwolić mu na zbytnie rozbrykanie się.
Lekceważyć i ignorować psa.
Zostawiać go na całe dnie samego.
Odrzucać jego zaproszenia do zabawy.

http://roznepsy.bloog.pl/kat,395202,index.html?ticaid=6f92d